VLADIMIR KAYLOWIC – “Nasleđe kralja trube”

Producenti: “Oktobar film” i” PanArt”

Producent: Predrag Jakovljević

Montaža: Uroš Maksimović

Direktor fotografije: Danijel Matejić

Scenario i režija: Vladimir Kajlovic

trajanje: 80 min

proizvodnja: 2024.

Na ovogodišnjem “Beldocs” festivalu, publika koja se našla u prostoru beogradskog “Doma Omladine”, imala je priliku da pogleda film scenariste i režisera Vladimira Kaylowica naziva ” Nasleđe kralja trube”, koji se bavi ličnošću, delom i legacy-jem legendarnog Fejata Sejdića.  A njega je Vlatko Stefanovski u filmu nazvao romskim “Miles Davisom”.

Kaylowic na jedan izuzetno emotivan način kroz ovaj dokumentarni film objašnjava potencijalnom gledaocu psihologiju same lilčnosti Fejata Sejdića, života romske zajednice u mestu Bojnik na jugu Srbije, ulogu i način pre svega shvatanja i prihvatanja muzičkog nasleđa od strane samih aktera, odnosno brojnih izvođača, muzičara iz ovdašnjih brass sastava, koji su tokom godina ne samo na najpoznatijem “prostoru” za ovakvu vrstu izraza, a to je saborno mesto – Guča, širom ovih i internacionalnih destinacija  utrli put jednom ovakvom specifičnom izrazu, koji danas ima veliki broj sledbenika i pratilaca. Dodao bih da zvuk ovdašnjih brass sastava, naročito od inostranih zemalja u smislu prihvatanja, naišao je na pogodno tlo u Sjedinjenim Državama, gde veliki broj novih tamošnjih sastava na svoj način pokušava da svira ono što su Fejat, kao i njegove kolege davno radili. To danas sve ide kroz prizmu “world” musica, ali Kaylowic na svoj način sve vreme naročiti naglasak pridaje duhovnoj dimenziji kako samog Fejata, tako i njegovih naslednika, razmišljanju zajednice, kao i stavovima brojnih naših poznatih ličnosti poput, pored pomenutog Stefanovskog, Radeta Šerbedžije,  Dejana Petrovića, Briana Rašića, Petra Božovića, Lale Kovačeva, Snežane Savić, Voje Pantića…. Film prate i inserti druženja u pomenutom Bojniku sa članovima grupa, njihovih porodica, inserti sa koncerata, razmišljanja aktera, a specijalan dodatak su i segmenti “izvučeni”  sa  “deljenjenjem ” bine sa članovima Gypsy Kings sastava.
Fejat Sejdić je na neki način svom unuku Nebojši Sejdiću dodelio “titulu” ili ulogu naslednika, i on kao živi svedok u  filmu dobija dovoljno prostora, da pored samog muziciranja i podeli određene impresije o svom dedi, kao i drugim temama okrenutim svakodnevnom životu, tako i činu stvaranja muzke.
Kaylowicev film se ne bavi životnim  istorijatom u klasičnom smilslu, takođe ne i diskografijom, ljudski karakter, umetnički  i duhovni senzibilitet Fejata, kao i Nebojše Sejdića, i svih drugih koji su delili slična muzičko-umetnička razmišljanja, a da su dolazili iz pomenute sredine, su ovde stavljeni kao vodeća ideja same poruke filma.
Kaylowic i ekipa saradnika su dugo stvarali ovaj film , kojeg nažalost sam Fejat Sejdić nije uspeo da doživi. Plemenita poruka uz dovoljno informacija, sa jasno izraženim ljudskim licem, sve je ovde prikazano kroz 80 minuta “žive slike”. Sjajno delo koje svakako treba pogledati i doživeti.